“Bij Huizingen zitten we met beduidend meer kwaliteit dan vorig seizoen bij Borchtlombeek”, geeft Paparo meteen toe. “De club heeft ook meer ervaring met deze reeks, alleen was deze groep misschien nog niet klaar voor tweede provinciale. Ik geloof rotsvast dat het komende seizoen beter zal verlopen, maar nu heeft het dus tot de zevende speeldag geduurd alvorens we onze eerste zege te pakken hadden. Na een goede voorbereiding kwam die tegenvallende start toch relatief onverwacht.”
Tegen Oetingen volgde zondag dan toch eindelijk die eerste driepunter van het seizoen. De vrachtwagenchauffeur zwaar vervoer kroonde zich met het enige doelpunt van de partij tot matchwinnaar. “Ik ben geen echte goalgetter, maar probeer mijn steentje bij te dragen. Tegen Oetingen boeken we een verdiende zege. Alleen in de laatste tien minuten heerste er een beetje paniek. We hadden de voorbije wedstrijden al vaak late tegengoals geslikt en je voelde de angst dat het opnieuw zou gebeuren. Ik voel me intussen goed in mijn sas bij Huizingen. Ik ben Franstalig, maar ben hier met open armen ontvangen. Ik doe mijn best om alles te begrijpen en vraag slechts bij uitzondering eens een vertaling. Hopelijk zijn we nu gelanceerd, al treffen we de komende vijf weken wel de top vijf uit het klassement.”
Ondanks een opleiding bij Anderlecht en Brussels leek Paparo enkele jaren geleden nog verloren voor het voetbal. “Ik slaagde er niet in om de switch te maken van het jeugdvoetbal naar de harde realiteit van het provinciale voetbal en raakte ontmoedigd. Vijf jaar lang heb ik niet gevoetbald, tot ik coach Ives Cordier ontmoette, met wie ik als jonge snaak zelf nog had gevoetbald bij Ternat. Cordier overtuigde me om de schoenen opnieuw aan te binden. Ik speelde drie jaar lang bij Liedekerke B, waar ik de smaak opnieuw te pakken kreeg. Ik ben Ives Cordier dan ook dankbaar. Hij heeft mijn carrière uit het slop gehaald.”